هر چند نمیتوان در یک نگاه و در چند صفحه تمام  ویژگی ها  آداب ورسوم  و فرهنگ  والا و پر محتوای این روستا را وصف کرد اما بر آن شدیم که  مختصر نگاهی  به  ان داشته باشیم  وآن را دردسترس شما همشهریان و بازدیدکنندگان محترم ازوبلاگ این روستا  قرار دهیم.

در یکی از جنوبی ترین مناطق استان خراسان رضوی به روستایی بر میخوریم که از طرف شمال شرقی با شهرستان بجستان و از جنوب شرقی  با شهرستان فردوس همجوار است. که البته مردم روستا برای خرید ها و نیازهای روزمره  بجستان را ترجیح داده اند البته شاید دلیل ان این باشد که  این روستا جز توابع بجستان محسوب میشود.

طبق سرشماری عمومی نفوس و مسکن سال 1390روستای ابوالخازن دارای 72 خانوار وجمعیت کل آن 256نفر که از این تعداد 124 نفر مرد و 132 نفر زن میباشند همچنین جمعیت کل باسواد روستا140 نفر که باز از این تعداد 72 نفر مرد و 68نفر زن هستند و جمعیت کل بی سواد آن 55نفر که از این تعداد23 نفر مرد و32 نفر زن میباشند.  وطبق سرشماري عمومي نفوس و مسكن سال 1390 روستاي ابوالخازن  داراي 72 خانوار وجمعيت كل آن 256 نفر بوده كه از اين تعداد 124 نفر مرد و 132 نفر زن ميباشد و اگر مقايسه اي داشته باشيم استحصال ميشود كه طي اين 5 سال روستا از نظر جمعيت پيشرفت آنچناني نداشته است و فقط 13 خانوار طي اين 5 سال اضافه شده و حدود 30 نفر بر جمعيت كل اين روستا افزوده شده است.

اینجا مردمش  بسیار خونگرم و مهمان نواز  صاف و ساده ودر عین حال  سخت کوش وپر تلاش اند این را میتوانی  در مشاغلشان کشاورزی و دامپروری  به وضوح ببینی . باغ های بزرگ انار  کشتزارهای  پوشیده از محصولات کشاورزی همچون زعفران  گندم  جو پنبه  ارزن  چقندر پسته و... گواه بر این ادعاست .اینجا اگر صبح کمی به خودت زحمت بدهی و زودتر بیدار شوی  میتوانی  از دیدن گله های بزرگ و کوچک گوسفندکه  شب را در صحرا به سر برده و در هنگام صبح  چوپان آنها را برای  برداشت شیرشان به روستا می اورد لذت ببری . سر وصدای  بره هاو بزغاله ها

جشن سَده، یکی از جشن‌های همگانی ایران کهن، در آغاز شامگاه دهم بهمن‌ماه برابر با آبان روز از بهمن ماه با افروختن هیزمی که مردمان، از پگاه بر بام خانه خود یا بر بلندی کوهستان گرد آورده‌اند، آغاز می‌شود. جشن سده یک جشن ملی ایرانیان است و به هیچ دین و مذهبی مربوط نیست. جشن «سَدَه» بزرگ‌ترین جشن آتش و یکی از کهن‌ترین آیین‌های شناخته شده در ایران باستان است. در این جشن در آغاز شامگاه دهم بهمن‌ماه، همه مردمانِ سرزمین‌های ایرانی بر بلندای کوه‌ها و بام خانه‌ها، آتش‌هایی برمی‌افروخته و هنوز هم کم‌وبیش بر می‌افروزند. مردمان نواحی مختلف در کنار شعله‌های آتش و با توجه به زبان و فرهنگ خود، سرودها و ترانه‌های گوناگونی را خوانده و آرزوی رفتن سرما و آمدن گرما را می‌کنند. همچنین در برخی نواحی، به جشن‌خوانی، بازی‌ها و نمایش‌های دسته‌جمعی نیز می‌پردازند. آنچنان که جابر عناصری در کتاب «تجلی دوازده ماه» و رضا مرادی غیاث‌آبادی در کتاب «نوروز نامه» نوشته‌اند، امروزه این مراسم در میان روستانشینان شمال وجنوب شرقی کشور، در بخش‌هایی از افغانستان و آسیای میانه (با نام «خِرپَچار»)، در کردستان(پیرامون سلیمانیه و اورامانات)، نواحی مرکزی ایران (با نام‌های «هله‌هله»، «کُرده»، «جشن چوپانان») و در میان برخی روستانشینان و عشایر لرستان، کردستان، آذربایجان و کرمان رواج دارد.جشن سده  

بقیه عکسها در ادامه مطلب لطفا کلیک کنید...

روستا باید قالب و فرم روستایی اش را داشته باشد به نظر می رسد خیلی از روستاها دارند از حالت قدیمی و روستایی اش خارج می شوند دیگر سنت ها و عرف ها و خاطرهها ی کهن روستایی هم محو شده اند این به کنا رحتی ظاهر روستایی و محل زندگ یاش دارد بسیار شبیه به شهر می شود این قابل اعتراض است البته من غرضم این نیست تا روستایی در شرایط سختو بد زندگی کند یا بدون امکانات باشد لیکن منظورم این است ما وظیفه داریم تا سنت و سبک زندگی روستایی روستای خودمان که میراث فرهنگی و کهن بزرگان ما در روستا است محافظت نماییم .خیلی از سبک زندگی کردن روستاییان بنابر این که فرهنگ روستا بدرستی جا نیافتاده است دارد از بین می رود این یعنی به هم خوردن روال متعارف و متعادل زندگی بشری گویی دیگر جندان فرق و تفاوتی بین شهر و روستا نیست ساختمان ها ! مغازه ها! خیابان ها!کوچه ها ! لباس ها ی مردان و زنان !نحوه ی حرف زدن بچه ها و حتی بزرگان با نوه های خود به زبان فارسی به جا ی لهجه محلی روستایی.

ابوالخازن در واژه به معنای پدر بزرگی ها میباشد ولی نام این روستا برخواسته از نام شخصی به نام شیخ ابوالخازن میباشد که موسس این روستا به حساب می اید.